India Kerst 2001
Ik reisde van New Delhi naar de heilige plaats Varanasi, en daarna met het smalspoortreintje naar het bergdorpje Darjeeling voor Kerstmis 2001.
De tweede helft was een rondje Rajasthan: vanuit Agra met de Taj Mahal naar Jairpur, Udaipur, Mt Abu, Jodpu, Delhi en dan terug naar Amsterdam. Weggaan met de gulden en terugkomen in een Euro-land.
Onderstaand één van de emails van deze reis..
Kerst in India?
Bloemkool en aardappelen, met Nasi Goreng. Dat hebben we net gegeten, maar dan net iets anders dan in Nederland. Je kunt dus best vegetarische Babi Pangang en Adjam Roedha maken!. Darjeeling Het is populair onder de Indiers zelf
en dus mocht ik vandaag kennis maken met het fenomeen "Een Groep Indiase toeristen"; een beetje als Japanners, maar dan groter, luider en zonder enige gene om je omver te duwen, voor je camera te springen, etc. Enfin, de stad en de omgeving bleven prachtig.
Darjeeling ligt op een heuvel met een mix van Indiase en Tibetaanse invloeden. Je kijkt uit op een groot Himalaya-massief: de Kanchenjunga van bijna 8600 meter. De sfeer is rustig en warm (overdag dan), een beetje zoals je van een wintersportplaats kunt verwachten. Hier stuur je
in een Tibetaanse tempel positieve vibes naar Nederland door aan een ronde bel te draaien, om vervolgens aan de tea en cakes te gaan: in de zon op het gazon voor de kerk na de kerstviering.
Maar hoe zijn we hier gekomeng? Terug naar Varanasi...
Geheel in stijl lieten we ons als ware kolonialisten in een glimmend witte Ambassador naar het station chaufferen.
Een ambassador houdt het midden tussen een opgeblazen mini-cooper en een handzaam formaat Rolls-Royce. Het is een populair, wellicht zelfs het enige automerk van India.
Stiekum hoopte we op vertrafing van de nachttrein om 's morgens van het landschap te kunnen genieten.
Die droom kwam uit, maar helaas VOORdat wij erin zaten...
Dus daar zaten we dan op het station.
Geen enkele clue of en wanneer onze trein zou komen. Het enige wat we konden doen was luisteren naar de continue (!)
stroom omroepberichten: eerst een zin in het hindi, dan de vertaling in het Engels, volgend bericht.
Met intensief luisteren versta je 1 op de 5 berichten. In feite een continue stroom met plaatsnamen, met af en toe een
belangrijke tel: het treinnummer. Juist tijdens die ene tel schreeuwt of toetert er dan wel iemand...
Kou, Mist komt op. Het wordt grauw. De prinsessen uit 1001-nacht blijven met hun kleurige goud, groen, rood, blauw. Hun schoonheid en serene rust zijn een enorm vervreemdend in deze chaos. Nu het tafereel langzaam zwart/wit wordt, vallen ze zelfs nog meer op. Als het rode meisje in de razzia-scene van Schindlerslist (of voor de liefhebber de commerciele variant: de 406-coupe reclame).
Na 2,5 uur wachten en luisteren slaat de vermoeidheid toe. Je bent dolgedraaid van de omroepberichten
en als er ook nog ratten aan je voeten beginnen de snuffelen, komt het predikaat “ India het land dat gek maakt” in zicht. In de eerste klas wachtkamer notabene.
Ze lopen over je bagage en de moed zakt je in de schoenen.
Dan ineens een halfuur eerder dan verwacht:
Train 5622 to …..is arriving shortly on platform 1” . Daarom moet je dus BLIJVEN luisteren; tegen wil en dank.
Een ander perron en zoals gezegd een half uur eerder dan uiteindelijk verwacht,
maar onze kaartjes worden geaccepteerd: dit zal hem toch echt zijn. Ik duik op het toegewezen bed en slaap…..
Enfin, vanmorgen 1e kerstdag zag ik de zon opkomen vanuit de vlakte (schitterend rood) om 1 voor 1 de Himalaya-pieken
in het licht te zetten. 4 achtduizenders waaronder de Mount Everest! 250 km Himalaya-massief in het ochtendgloren
vanaf een Tibetaans klooster. Heel indrukwekkend. Je voelt je zo klein. Ook dat is dus India. “ India het land dat betovert” .
Gek maken en betoveren liggen dicht bij elkaar. Is dat gek maken onderdeel van de betovering? Ying/Yang? Ik draai door….Iedereen een zalig kerstfeest.
