Onderstaand hoofdstuk komt uit "Op Staande voet op Stap" en werd gepubliceerd door Intermediair in augustus 2006 "

Kerstherinnering
Kerstavond 2003. Nachtmis in de kathedraal van Asunción. Pers fotografeert de kardinaal terwijl we in processie het kindeke Jezus naar binnen dragen. Prachtig koor/orkest, maar een beperkte opkomst. Hier geen massadevotie zoals ik gezien heb in Bolivia of Equador.

21u00, nog steeds ruim 30 graden. Ik wandel terug naar mijn hotel. De stad is donker en verlaten, de rolluiken zijn gesloten. Zelfs de straatprostitutie lijkt verdwenen. Nee, voor mij dit jaar geen matzes met geboortemuisjes, geen cognacje op de bank, noch toastjes of alsnog dat ragoutpasteitje na de nachtmis. Ik haal de deur van het nachtslot: zelfs de receptie is vandaag onbemand. In deze herberg is wel voldoende plaats: ik loop een leeg hotel binnen....

Och, dit begint wel een heel zielig verhaal te worden. Da´s ook weer niet de bedoeling. Kerstmis gaat dit jaar gewoon een beetje aan me voorbij. Het enige moeilijke moment was de bezorgde blik van de lokale schoenmaker: "dus je kent hier helemaal niemand?". "Er zijn meer mensen in het hotel", lieg ik. En dan natuurlijk zo rond 18u00, als de rolluiken dicht gaan en iedereen zich vrolijk naar huis haast, als je weggekeken wordt uit de cafetaria. In India ging het leven tijdens de kerst tenminste gewoon door. Hoe zou dat in Nederland zijn? Ik heb dat nog nooit meegemaakt: ik was dan allang op weg naar mijn familie. Kerst is immers een familiefeest en als je familie ver weg is, dan wordt kerst gewoon een avond/dag in een grote stad met de winkels dicht. Dan vermaak je je met een goed boek. Prima toch?

Nee, Bullshit!! Ik mis het, jullie. Het bewonderen van de boom met krib; de openhaard; wijntjes; goede triviantantwoorden laten afkeuren om de lieve vrede met mijn zwagers te bewaren; Bargau met rode kerststrik aan zijn halsband; het gekibbel in de keuken, sigaren, plagerijtjes, diepe gesprekken bij Cognac of Drambui tot ver in tweede kerstdag.

Voel ik me daarom zo rot? Kerstmis vier je met je familie; en lig je niet in een of andere exotische stad films te kijken. Ze raken me ook nog; tranen in mijn ogen bij de zoveelste versie van Scrooge. Cooly-watje. Mijn handen gaan over de toetsen van mijn mobiel-zonder-bereik. Zelfs de internetcafés zijn dicht.

Kerstmis 2003. Ik speel de hoofdrol in mijn eigen kerstverhaal. Reizen is niet altijd rozengeur en maneschijn. Misschien moet ik maar gewoon een happy-end verzinnen. Een toevallige ontmoeting op de trappen van de kathedraal? Kerstliederen neuriën met de daklozen op het Plaza del Armas? Uitgenodigd worden door de lokale schoenmaker en verliefd worden op zijn dochter? Nee, ik hou het toch maar op non-fictie. Op naar 2004 dan maar; dat zal míjn jaar worden. En dat werd het!