Onderstaand hoofdstuk komt uit "Op Staande voet op Stap"

Oeps
Het gaat niet goed met mijn spullen. Eerst mijn camera in Chili en vandaag was het de beurt aan een tot voor kort prachtige Renault Clio. Niet iets om over naar huis te mailen, maar ik ben in ieder geval volledig ongedeerd.

Een koude overnachting in een huurauto, maar dan heb je de toeristische topattractie van Zuid-Amerika bij de zonsopkomst wel voor je alleen. Zo kort na Antarctica is het zien van de Petito Moreno-gletsjer met zijn vijf kilometer breedte en zestig meter hoogte op zich niet direct bijzonder, maar deze hoor je.

Het ijs knakt en gromt door de voorwaartse beweging; ijsbrokken vallen in het water met donderend geraas. Lichtveranderingen tijdens zonsondergang (net op tijd) en zonsopgang. Een sensatie!

De karavaan met tourbussen komt me tegemoet, wanneer ik al terug ga langs de bochtige gravelwegen. Ik ben blij als ik de asfaltweg heb bereikt en geniet van het Lago Argentino links van me. Als een beginner stuur ik ondertussen naar rechts. Twee wielen naast het asfalt, knullige stuurcorrecties en een koprol aan de andere kant van de weg. Geen schrammetje, geen pijn, coolywooly uitgestapt: de auto stond immers weer op zijn wielen. Fotootjes gemaakt en naar El Calafate gelift. Draaien deed één van de wielen namelijk niet meer.

En zo eindigde ik vandaag op het politiebureau om procesver-baal op te maken bij een charmante agente. Het was heel gezel-lig en goed voor mijn Spaans. Een proces verbaal is namelijk een serieuze zaak en dat moet goed kloppen. Dit keer geen bekeuring uitgereikt aan de heer Voertuig met voornaam Ty-pe. De Spaanse vertaling van "Nederlandse" staat bijvoorbeeld niet in het paspoort en zomaar opschrijven wat ik zeg kan natuurlijk niet. Ook het beroep "management consultant" komt niet door haar censuur. Dat is geen beroep. Nauwgezet checkt ze of de gebeurtenissen correct zijn weergegeven in het Spaans voordat ik mag tekenen. Zou het er iets mee te maken hebben dat ik net officieel verklaard heb blind mijn handtekening te zetten onder Spaanstalige teksten die ik denk te begrijpen. Dat hoge bedrag bij “Vuelco”, fier boven mijn handtekening en credit card nummer, betekende namelijk niet borgsom, maar eigen risico bij koprollen: blijkbaar een regulier verkeersver-schijnsel hier. Maria wilde helaas niet op de foto, want haar gezicht ziet er op foto´s altijd dik uit.

Ik hoor jullie hier al lachen: twee maanden reizen en zijn rijstijl is geen steek veranderd. Toe maar, ik heb het verdiend. Het had veel vervelender kunnen aflopen: een trekking op krukken is iets te Coolywooly…

Ik heb het toeristische El Calafate inmiddels verruild voor het minieme El Chaltén, via gravelwegen langs de grote pracht-blauwe meren in de pampa. Uiteraard keurig met de bus: ik laat me voortaan rijden.