Onderstaand hoofdstuk komt uit "Op Staande voet op Stap"

Een slechte generale?
De reis is begonnen door in de verkeerde (!) trein te stappen. De trein rolt het station weer uit zonder te zijn gestopt. Blijkbaar gaan niet alle treinen vanuit Deventer naar Apeldoorn. Ik meld me dus wederom bij de enkele minuten per mobiel afgeroepen “taxiservice”. Plan B treedt in werking: oppikken op station Amersfoort dan maar. Eenieder die de verkeerstechnische ligging van dát station kent, weet hoeveel vrienden ik met mijn zusje heb gemaakt. Maar, ik ben dan nu in Sassenheim aangeland en word morgen door haar op Schiphol afgezet. En trouwens...hoezo verkeerde trein: ik was gewoon ongeduldig: de (internationale) trein had Schiphol als eindbestemming.

De knoop is doorgehakt, de komende vier maanden verblijf ik in Zuid-Amerika. Niet voor mijn werk, maar “gewoon“ op vakantie: een vroege midlifecrisis of een verlate jongensdroom? Zelf houd ik het op het laatste.

"Hoelang zei je?? wel vier maanden?????" is de grootste gemene deler uit de reacties uit mijn omgeving. Voor de rest zijn ze zeer divers; van al dan niet oprechte jaloezie tot bezorgde vragen naar mijn carrièreplannen en achterliggende oorzaken. “Ik wou dat ik die kans kreeg” tot een vertwijfeld: “Je komt toch wel terug, toch?”. Anno 2003 is een sabbatical van vier maanden nog niet helemaal salonfähig, of zou het komen omdat ik nog geen plannen voor daarna heb?

“Mooi hè, die vrijheid”, spiegelde een vriendin mij als reply op een cynische mijmering over keuterboer worden in Frankrijk ..en ze heeft gelijk. Vervolgens veegde een andere vriendin mijn laatste tegenargumenten vakkundig van tafel en is het besluit genomen (ze werkt dan ook in de reiswereld). Wat is nu vier maanden….slechts vier maanden…….Die carrière kan best even wachten, toch?

Inmiddels heb ik geleerd dat “slechts” vier maanden toch iets anders is dan een normale vakantie. Op de een of andere manier blijkt in Nederland een kwartaal een magische periode te zijn in vele voorwaarden en regelgeving. Een doorlopende reisverzekering blijkt toch niet geschikt voor een zo lang doorlopende reis, de GGD adviseert meer prikken dan anders, geen postbewaarservice voor zo’n periode, noch de vakantiestop bij de krant. Aan de andere kant kan wel de auto uit de wegenbelasting. Plantjes gaan uit logeren, maar je bankzaken? De doorlooptijd van rekening tot deurwaarder past ook met gemak in vier maanden. Sociale contacten worden in hoog tempo geïntensiveerd: “ tot volgend jaar” als afscheidszin. Het blijft ook na veelvuldig gebruik vreemd klinken.

Morgen vertrek ik, Adiós Hollanda.

Wordt vervolgd…