Onderstaand hoofdstuk komt uit "Op Staande voet op Stap"

Over Stress en de vier seizoenen
Stress? Hoe kan dat nu als je enige afspraak de komende twee maanden bestaat uit Oud & Nieuw vieren in Buenos Aires, en je grootste zorgen zijn, wat je vandaag gaat eten en wat je morgen voor leuke dingen gaat doen? Tja, het leven is nog steeds relaxed, maar na vier uur aankl*ten in een internetcafé had ik nog steeds een "volle" digitale camera, een lege CD-rom en een "echte" camera met kuren. Aan de vooravond van een trekking door één van de fraaiste natuurparken van de wereld (UNESCO), slaat dan bij mij de stress toe...

Met de bus vertrokken we naar de bergen. Zon, zicht op de "Torres". Verschillende kleuren van gesteente in horizontale en verticale lagen geven een indruk van de krachten die de Patagonische Andes omhoog hebben gedrukt. Een half uur later, zelfde plek: geen berg te bekennen en het azuurblauwe meer is veranderd in een golfslagbad. Je tentje opzetten tijdens sneeuw na een wandeldag met zon, wind en regen; dit is Torres del Paine: vier seizoenen in een dag.

Schermen van mini-"berken"-blaadjes groeien horizontaal met de wind mee. De gebogen stam verraadt de dominante windrichting. Wolken/sneeuw jaagt rechts over zwarte pieken, links Laguna Grey met ijsbergen die zijn afgebroken van de lichtblauwe gletsjer in dit grijze meer. Koude wind vanuit het Patagonische ijsveld probeert ons van het uitzichtpunt te verdrijven. Opklaringen, een sneeuwbuitje, harde wind, regen, windstilte, zon. Torres del Paine: vier seizoenen in een kwartier!

Voor de kenners: we doen de W rechtsom in vijf dagen. Zaterdag, het midden van de W. Omhoog. Het is winter. Sneeuw komt op sommige stukken horizontaal voorbij en ik moet vechten om op de been te blijven. Meestal lopen we echter in de beschutting van een bos waar het dikke pak verse sneeuw ons dwingt tot het maken van een sneeuwpop. Sneeuwballen-gevecht, Nederland-Frankrijk 3-1. Links een snelstromende rivier met op de achtergrond een overhangende gletsjer. Rechts spelen de wolken en de Torres Kiekeboe: een continue stroom van nieuwe plaatjes van volledig wit tot fier in de zon stralende Torres. De laatste meters gaan zwaar, steil omhoog, stap voor stap in harde wind, soms tot je knieën in de sneeuw.

Gelukkig slapen we vanavond op dezelfde plek en kon ik mijn rugzak vandaag achterlaten. Ja, dit is andere koek dan de georganiseerde trekkings, waar water en je camera je enige bagage was. Hier is water zo`n beetje het enige wat ik niet mee hoef te nemen. Geen huiskamertent; slechts af en toe een veredeld bushokje om te schuilen. Geen keukentent waaruit elke dag weer een maaltijd en een nieuw lunchpakketje wordt getoverd: slechts een primusbrander, twee pannen en eten voor vijf dagen meeslepen; bergje op en af, in die ene rugzak, gedragen door me, myself and I. Geen ezels, lama´s, dragers, noch gids. Koude nachten en de voldoening van de prestatie. Wat is de overtreffende trap van Coolywooly, Coolier woolier?

Zondag: zomer. In de stralende zon lopen we langs Laguna Esmeralda rond de bergkam. Minder wind, andere vegetatie. Struiken groeien als groene molshopen tegen de helling; rode “Kamperfolie” en twee keer een condor. De poema laat alleen zijn sporen achter, achter in het kamp. Het weer doet deze dagen leuk mee: herfst-lente-winter-zomer-lente als seizoenspatroon is een superlot uit de loterij.

Omhoog naar de rand van een steil dal, Campamento Chileno, nog eentje verder?? Interpretatie van het begrip "vlak" blijkt sterk te verschillen tussen mensen die het traject net zijn afgedaald en wij die nog moeten klimmen. Een kamp te ver? Bikkel Rob gaat vooruit om terug te keren als koelie voor de bagage van Estelle. Heerlijke pasta en de volgende dag als beloning: de goud/gele Torres zich zien ontworstelen uit de witte wolken in de ochtendzon!

Okay, hier had kunnen staan: de zon zien opkomen op de Torres. Maar toen het nog helder was waren we nog niet ons bed uit, laat staan dat we de mirador al hadden beklommen. Als een bejaarde strompel ik vervolgens de bergen af en uit. De knieblessure die voortijdig een einde maakte aan de Nijmeegse Vierdaagse-aspiraties van Vaandrig Van Heusden speelt na twaalf jaar weer op. Het mag de pret niet drukken; het uitzicht is prachtig en de voldoening groot. Een douche, scheren en een bed doen vervolgens wonderen.

En die stress? Het was uiteindelijk gelukt om de digicam te backup-en. Mijn gewone camera is helaas overleden. Morgen ga ik in Punta Arenas kijken of ik hem kan vervangen. Muy Tranquillo, no stress!

Wordt vervolgd…

Meer foto's?