MADEIRA; HET EILAND AMORAS IN DE ATLANTICOver reisbescheiden, levada's, Vino Verde en een top te ver?
Op Schiphol haalt een allervriendelijkste dame tot mijn grote verrassing een schaar uit mijn handbagage. Ondanks dubbele ervaring is samen je koffers pakken toch moeilijker. Zo staan we op Madeira terwijl het adres toch niet in één van de koffers blijkt te zitten. “Casa Terça, Sitio Ribeira Brava”? Nee, dat kennen we niet. Uiteraard niet; alsof de gemiddelde pomphouder in Doesburg de weg kan wijzen naar “Huize Olifant, gemeente Bronckhorst
Madeira, Portugees eiland in de Atlantische Oceaan, bloemeneiland, mild klimaat, waar alles gemoedelijk gaat?, eiland van Ted – een glaasje Madeira my dear – de Braak, en dus voor mensen uit de generatie die nog weet wie dat was? (Ja, mijn schoonmoeder was er recentelijk ook)?... .
Maar ook het eiland waar je met plezier honderden kilometers rondtoert in je huurauto, langs haarspeldbochten en door lekkende tunnels, langs steile hellingen vol wijnranken, bananenbomen en ontluikende bloemenpracht,….waar je de eerste versnelling regelmatig nodig hebt om boven te komen, en er zelfs hellingen zijn waarin de 1100 cc van ons Peugeotje zijn meerdere moet erkennen…..
Naast de speeltuin voor de coureurs onder ons, loopt er nog een stelsel “wegen” langs de berghellingen: de Levada’s. De “deltawerken” van de moren in de 15e eeuw: honderden kilometers irrigatiekanalen langs en door de berghellingen. Smalle paadjes: watertje links en soms angstaanjagend diepe ravijnen rechts (of omgekeerd natuurlijk). Madeira is er beroemd mee geworden onder de wandelaars.
Uiteindelijk zijn we onderdak gekomen; en ook nog op de vooraf geboekte plek. Leve de mobiele telefoon, het internet en de ondersteuning van welwillende vaders. Zo had het thuisfront ook wat te lachen, terwijl wij in ons eigen pittoreske huisje genoten… van de Vino Verde, de romige kaasjes, de meegezeulde kranten van enkele maanden oud en vooral van het totale gebrek aan emails, telefoons, afspraken en plannen…
27 x 53 km, en toch toppen van 1800 meter en een heuse hoogvlakte op 1300 meter hoogte. Het is onwerkelijk om er te rijden: het uitzicht op de grijsblauwe oceaan met opkomende mistflarden vermengt zich met laaghangende wolken met boven je de helblauwe lucht; een surrealistisch beeld vormt zich op mijn netvlies: een eiland in de wolken! het eiland Amoras!!
We zijn met ons hoofd in de wolken. Relaxen in onze casas, toeren en wandelen….en zo komen we ook letterlijk in de wolken. Een spookachtige tocht volgt, maar als de mist uiteindelijk ook volgens mijn definitie regen blijkt te zijn, keren we gehaast terug. Een picknic in onze onderbroek in ons trouwe peugeotje dan maar.
Halverwege verhuizen we naar een ander huisje. “Goh, ik wist niet dat jij zo gelovig was” was de mooiste reactie vooraf op ons “we hebben er twee huisjes”. Ook deze casa onvoorstelbaar ruim. Het is van alle gemakken voorzien: zonneterras, barbecue-terras, zwembad met uitzicht op zee, hangmat en uiteraard een koelkast voor de Vino Verde.
We zijn nog te vroeg. De lente begint net pas door te breken. Toch is er volop kleur en groen. Agaves en paarse bomen; een sneak preview op waarom Madeira Bloemeneiland heet.
Op zaterdagavond pakken we onze spullen in. We vliegen morgen om 7u30; of was het 7u30 inchecken? Twijfel slaat toe. E-tickets zijn hartstikke handig; maar dan moet je wel de reisschema’s meenemen. Voor de zekerheid een uurtje vroeger dan maar? Da’s wel erg veel vroeger op dat tijdstip van de dag. We schakelen het mobiele ondersteuningscentrum thuis wederom in: “De TAP vliegt helemaal niet op zondag. had je niet vandaag moeten vertrekken….”. Gelukkig hebben we de vraag dubbel uitgezet. Leonie’s sms brengt uitkomst. Met weemoed gaan we slapen. Nog eenmaal een romantisch nacht in onze casa…
