Nadering vanuit het zuiden (Miraflores sluizen, Panama)


Klik hier voor hoe het begon
Klik hier voor Once, Stoepjes en Hondenpoep
Klik hier voor Milonga Tango y Tango
Klik hier voor Aan lager wal
Klik hier voor Nachtleven
Klik hier voor Aan het werk
Klik hier voor Bussen en kussen
Klik hier voor Yunga´s en Dulce de Leche
Klik hier voor Bureaucratie en Cactussen
Klik hier voor Van Lomo naar Lama
Klik hier voor Argentijnen in de zandbak
Klik hier voor Orde en regels
Klik hier voor Containers
Klik hier voor Zeeleven
Klik hier voor Piraten
Klik hier voor Panamakanaal

Op zoek naar Juan - XVI
Panamakanaal

2 loodsen en 19 extra dekcrew hebben het heft op de Cap Blanche nu in handen. De machtige massa van het schip wordt getemd wanneer het schip een betonnen bak in glijdt in tropische warmte en kunstlicht. Wat is dit smal! Links en rechts is nog geen 2 meter over. Staalkabels worden verbonden met treintjes, 3 aan elke kant. Een ingenieus systeem houdt de kabels op spanning en de stalen scheepswand vrij van de kant. Gigantisch deuren sluiten de bak af en we beginnen te stijgen; de eerste trap van de Miraflores-sluizen van het Panamakanaal.

Een tanker gaat gelijk met de Cap Blanche op. De Miraflores sluizen zijn dubbel uitgevoerd: een verdraaibare pijl van neon-licht wijst de weg. Gaan we links of gaan we rechts. Dit kanaal is een logistieke operatie van wereldformaat. 100 jaar geleden was het gemoedelijke gestuntel op een Friese zomerdag nog mogelijk. Toen konden er zes schepen tegelijk in. Tegenwoordig worden schepen ontworpen om er precies in te passen en nog is het niet genoeg. De PanaMax-schepen zijn speelgoedbootjes ten opzichte van wat er uit Hongkong en Shanghai komt.

Het wordt licht. Een tweede trap volgt en na een soort havenmonding volgt de derde trap omhoog: de Pedro Miguelsluizen. De containers drijven nu op kanaalhoogte. Aan de oevers liggen krokodillen te zonnen op het strand. Vanuit het oerwoud klinken junglegeluiden. Het kanaal begint eindelijk op een kanaal te lijken: recht en met sporen van menselijke aanleg. Hier hakte de Amerikanen dwars door het bergmassief een route naar het noordelijke laagland, naar het eerder aangelegde kunstmatige meer.

Gerard doet zijn rekenwerk: "Dus ik kan maximaal 20 schepen Dulche de Leche per dag richting Europa krijgen? En dat kost me dan zo’n 2 miljoen aan tolgelden? En nog eens 2 miljoen om de schepen terug in Chili te krijgen. Even denken, dat is per container zoveel, per doos zoveel en per potje ..." Het Panamakanaalvirus heeft hem in zijn greep. Je kunt ook linksom over de wereld varen of in Buenos Aires inschepen, maar dat is tegen dovemansoren gezegd. Hier tillen ze schepen op alsof het niets is. Hier zijn continenten door ingenieurs van elkaar gescheiden en ook dat probleem losten ze zelfweer op: met twee imposante bruggen. En nog is hun controledrang niet op. Hele eilanden worden afgegraven. De vaargeul mag niet verzanden en moet vooral breder. Dan kunnen de schepen in tweerichtingen tegelijk varen. Nu moeten de schepen uit de noordelijke richting wachten tot het dagelijkse convooi uit de zuidelijke richting het kanaal heeft vrijgemaakt. Pure "waste" in de logistieke keten van Dulche de Leche. De neerdenderende ankerketting illustreert het bruusk. Het hele schip trilt en het geluid doorbreekt de idylle van rustgevend varen door een adembenemend decor van blauw, groen en zon.

Als de tegemoetkomende schepen voorbij zijn, snelt de Cap Blanche zich naar de Gatun-sluizen. Deze zijn nu open zijn voor noordwaarts-verkeer. Dit keer duiken de schepen in drie trappen achterelkaar 26 meter de diepte in. Weer met treintjes aan weerskanten. De "Jewel of the Seas" dringt voor. Cruiseschepen betalen namelijk vorstelijk voor deze "excursie". Ze maken vandaag een rondje. Sluisje omhoog, voor anker op het binnenmeer en dan sluisje omlaag. Busladingen passagiers zijn ontscheept om vanaf de publieke tribune hun schip voorbij te zien komen.

De Cap Blanch komt langszij in de parallelle sluis. Op enkele meters afstand staan Gerard en Eva oog in oog met de balkonnetjes van de Jewel. Ongenegeerd zien ze wat normaal gesproken afgeschermd blijft voor de buitenwereld: bejaarden in "sexy" gouden monokini’s, bierbuiken boven tangaslips, gebruinde Michellinmannetjes. Als angstige konijntjes in de koplampen blijven hun ogen op het visuele gevaar van de Jewel gericht. De sluizen brengen redding. De Jewel zakt en de bovendekken komen in beeld. "Kijk ook dunne mensen" wijst Eva op de serveersters: "allemaal filippinos, daar, daar en daar, oh nee dat lijkt wel een Peruaanse". Gerard zwijgt.

Wordt vervolgd....

klik hier voor de vorige episode klik hier voor hoe het begon

Home