Op zoek naar Juan - V
Nachtleven

Hij heeft het Eva verteld. Hij moest wel. Zijn gedrag werd te verdacht.

Hij kon geen smoes meer verzinnen. Waarom ga je anders tegen middernacht nog zo'n eind met de bus? Meer dan veertig minuten reden ze al en nog was zijn bestemming niet bereikt. Door het raam zag hij de porteños zitten tafelen in de restaurants met open ramen en op de terrassen. Op dit uur kwamen er nog steeds nieuwe gasten binnen. De blauwe literflessen Quilmes-bier stonden fier op tafel, naast borden met overvloedige parrilla: vlees van de barbecue. Hij zag de wijn, de manden met brood, de schotels Picadas (Tapas) en de vrolijkheid. De Argentijn leeft ´s nachts en geniet dan van het goede leven.

Ze nam het goed op, enigszins verdoofd misschien. Ze ging zelfs mee naar binnen toen ze eindelijk hun bestemming hadden bereikt: een sporthal in een verre buitenwijk. Zaterdagnacht wordt dat bastketbalveld ´Club Sunderland´: een spandoek bij de ingang, een geluidinstallatie/DJ in het materiaalhok en veel tafeltjes. Dat is voor de Argentijn genoeg om zich in prachtig avondtoilet te gedragen alsof hij naar Theater Colon gaat. Zelfs de verlichting is niet aangepast. Felle schijnwerpers verlichten gezichten die in bedompte kroegen knap geweest zouden zijn. Maar zij kon de lampen hebben, net als toen.

Hij danst vandaag dus de tango afwisselt met zijn twee vrouwen. Als de één danst is de ander overgeleverd aan de jagende blikken van die paar mannen die alleen zijn. Nerveus staart Eva naar de digitale camera; ze voelt de ogen prikken in haar rug. Waarom gaat hij niet weg? Wat moet hij van me? Uiteindelijk druipt de ober dus maar af en zitten ze de hele avond op die ene fles sodawater: het populaire drankje naast de alcohol. Tijdens het dansen komt het verhaal er langzaam uit: het zoenen, de one-night-stand, het geld voor de taxi en later die sms in knullig Engels: “I are Embarresed”. “I am ashamed too” sms-de hij terug, naar waarheid. En toen wist hij nog niet eens dat “embarazado” zwanger betekende.

Triest zwerft hij nu door de straten van San Telmo. Ze waren er pas drie weken, maar het voelde toch als “hun” wijk. Hij ziet de grote garagedeur aan Avenida Independencia, waar de trap omhoog loopt naar een hoge ruimte met die valse piano. Ingelijste tangofoto´s aan de muur tussen het afbladderende pleisterwerk. Daar had hij zo heerlijk met Eva gedanst....

Hij ziet de bakker van hun Lemon Pie, hij ziet Ugi: de lekkerste pizzaketen in de meest aftandse gebouwen, het winkeltje waar ze empanadas kochten: vlees, kip of ham/kaas in bladerdeeg, oftewel het Argentijns alternatief voor een kroket uit de muur. Hongerig loopt hij langs de open ramen waar ze gisteren nog pasta aten. Een betonnen vloer, formica tafels en een drukpratende mama. Zij runt het restaurant van haar zoon, zoals alleen Italiaanse immigranten dat kunnen. Buenos Aires is meer Italiaans dan haar Spaanse reputatie zou vermoeden. Wat zou hij graag nu met haar een ´minutas´ delen: de plateservice met grote lappen vlees. Een Milanese Napolitana bijvoorbeeld: een grote snitzel bedolven onder kaas en tomaat. Je hebt hier zelfs pizza´s waarbij de basis vervangen is door een groot lap vlees. Zonder een gebakken ei op het vlees is de hamburger niet compleet. Wijn gaat per fles en als het echt niet anders kan koop je een glas: groot en tot de rand toe gevuld.

“Nee, Eva kan niet aan de lijn komen, ze zit achter de computer”, liegt hij aan de telefoon. Zijn vader werd zeventig, maar hij zwerft hier verlaten aan de andere kant van de wereld. Radeloos is hij en op zoek naar een baan, alleen. Met een fles Quilmes neemt hij plaats bij de buurjongens op het stoepje van hun, nee haar hostal, en vertelt huilend zijn verhaal...

Het was 3 uur ´s nachts bij Club Sunderland. Ze zoende hem definitief vaarwel en verdween met de taxi in de nacht. Eva deed hetzelfde. Nog voor ze de hoek om was, zag hij hoe ze zich gepassioneerd nestelde in de armen van de taxichauffeur.

Wordt vervolgd