Op zoek naar Juan - I
San Telmo, Puerto Madero, La Boca

Alles was nog precies zoals hij zich het herinnerde: het plein met zijn antiekstalletjes vol hebbedingetjes van rond de vorige eeuwwisseling, de tangodemonstraties op kleine verplaatsbare dansvloeren en de straatartiesten. “Daar!” wijst hij: “dat is het dakterras waar we genoten van het vuurwerk boven de hele stad en als we durfden keken we over de borsage naar beneden waar in de straten voetzoekers en vuurpijlen de lucht in gingen!”. Oud en Nieuw 2003-2004. Hij denkt er met weemoed aan. Aan de trommels en het dansen dat bezit nam van het plein, aan Café Todo del Mundo waar muziek en bier rijkelijk vloeiden. Daar was het begonnen. Alleen het café waar de compromiterende filmpjes gemaakt zijn laat zich niet makkelijk vinden. Eerlijk gezegd herinnert hij zich daar ook niet meer zoveel van. Alleen haar. Haar ogen, haar borsten, haar zoete tedere mond…

Zij is de reden van zijn terugkeer naar Buenos Aires, maar dat weet niemand. Zelfs Eva denkt dat ze gekomen zijn om in de warme zomerdagen van het zuidelijk halfrond te werken aan hun project: een reisgids over een of ander West-Afrikaans land. Soms voelt hij zich wel eens schuldig, maar wat moet hij anders. Ooit zal ze het begrijpen.

Ze hebben hun intrek genomen bij Ines. Een knus appartementje achter op de patio, verscholen achter een hoge voordeur in de volksbuurt San Telmo. “Buiten is het altijd druk en hier is het altijd rustig” verzekerde Ines en inmiddels kan hij beide bevestigen. San Telmo is de bakermat van de Tango en vanuit hier zal hij haar vinden.

Hij had liever in de haven gezeten, geslapen in de oude vervallen pakhuizen van Puerto Madero of in La Boca, waar de restjes scheepsverf gebruikt werden om de triestheid van golfplaten huizen te verhullen door kleurig schilderwerk. Maar nee: La Boca was verworden tot het Volendam van de Argentijnse Tango. Daar had hij niets meer te zoeken. En Puerto Madero was ten prooi gevallen aan de projectontwikkelaars die eerder de zwervers uit de Rotterdamse Kop van Zuid of de Amsterdamse Java-eilanden verjoegen. De restauratie was prachtig gedaan met hippe horeca op de begane grond en moderne wolkenkrabbers in dezelfde Jugendstil-stijl van vroeger. Stoere driemasters lagen te pronken en zelfs de oude kranen hebben ze laten staan als fel gele monsters die de flanerende voetganger bewaken. Nee, Puerto Madero kan hij zich niet meer veroorloven.

Nu niet meer, nu hij zijn baan in Nederland was verloren. Door de kredietcrisis? Welnee. Hij is er gewoon uitgegooid omdat hij te lastig was. Hij had het afgelopen jaar op teveel tenen gestaan en de laatste daarvan waren te machtig. Al eerder schoot hij ’s nachts wakker van het idee badend van het zweet, maar naar zijn ontslag namen die dromen explosief toe. Hij moest haar gaan zoeken, of beter gezegd hem. Instinctief heeft hij altijd zeker geweten dat haar kind, zijn kind een zoon is. “Juan ik zal je vinden” mompelt hij, maar eerst moet hij op zoek naar een broek …