Op zoek naar Juan - VI
Aan het werk

“OK, Twee avonden op proef!”, hij besloot hem de baan te geven. De chico had ook prima kwalificaties. Met ontzag had hij geluisterd hoe deze muchacho in Nederland al jaren gewend was afval te scheiden. En dat bijna iedereen in zijn woonplaats dat deed. Alleen dat verhaal over ontslag was wat warrig. Weerstand, houdbaarheidsdatum van verandermanagers? Het was toch een doodnormale bezuiniging? Als iedereen zelf afval gaat scheiden, komt de business in crisis. Melangolisch keek de teambaas voor zich uit, dit was misschien ook zijn voorland.

Hij laat hem uiteraard onderaan beginnen: in de verzamelploeg. Tegen het vallen van de avond gaan de Cartoneros met duizenden de straat op, langs de afvalzakken op de stoep. Met zijn drieen delen ze een mooie grote stortbaal van 1 vierkante meter en een karretje. Onwennig scheurt de nieuweling de zakken open en inspecteert met blote handen de inhoud. Papier, plastic, glas, metaal, brood en eventueel herbruikbare spullen, daar gaat het om. Het restafval verspreidt zich over de straten. Maar zie hem nu eens stuntelen, de beginnersfout om het restafval terug in de zak te willen stoppen. “geen tijd, groentje, we moeten nog een blok!”

Op de hoek van Humberto I en Piedras zit hun sorteerpunt. Daar brengen ze hun volle balen naar toe, om de tien blokken is een hoek ervoor ingericht. De chico had daar willen werken, maar dat kon natuurlijk niet. In de sorteerploeg zitten voornamelijk vrouwen. Zij stampen papier bij papier en plastic bij plastic tot goed verhandelbare pakketten. “Hé, vergeet die vuilniszak niet van die import Porteño!”, wijst hij de nieuweling op het vuilnis in een soort winkelmandje op een voet: “die vuilinispalen staan in andere plaatsen overal, zodat de straathonden niet bij het afval kunnen.” Maar Buenos Aires is hond-vriendelijk. Hier slingert het zwerfaval door de straten als speelbal van de wind.

Als de afvalwagens zijn langsgeweest komen de vegertjes. Dat is zijn grote droom, om ook vegertje te worden. Alleen cartoneros met de juiste connectie komen ervoor in aanmerking. Dan mag je de straat opruimen, en dat maakt mensen blij. Eén dag in de week komt de porteño ´s morgens uit zijn huis en ziet een straat dan heel even helemaal zonder afval. Dan straalt de straat en stralend zetten de bewoners hun plastic afvalzakje op die keurige stoep.

Hij mag hem wel, die kleine Hollandse Chico. Al kletst hij wel wat veel. Hij vertelt de verhalen over grote oorlog, opgedaan bij zijn nieuwe slapies op Plazo del Mayo. De dwaze veteranen hebben daar de plek ingenomen van de dwaze moeders. Over hoe de heldhaftige mariniers de Engelse bezetter verjoegen van Islas Malvinas, hún Islas en niet their islands. En over de schermutselingen met Engelse commando´s die via Argentijns Pategonie Chili wilden binnentrekken. Ze wilden Pinochet ten val brengen. Nee, natuurlijk had hij daar nog nooit over gehoord. Dat houdt de regering geheim om de dwaze veteranen geen pensioen te hoeven geven.

Bezweet werken ze straat na straat af, een ravage aan opengescheurde zakken ligt achter hen. Trots zijn ze op hun werk, op hun maatschappelijke positie ver boven die van kleinhandelaar in of rond de metrostations. De chico vertelt voor de zoveelste keer het verhaal over zijn zoon. Zucht! “Je vindt hem wel” beurt de teamleider hem op, “En chica´s zijn er genoeg in deze wereld!”. Ze storten zich op een verse hoop vuilniszakken. Als ze opkijken zien ze nog net hoe Eva met twee rugzakken in een taxi stapt......

Wordt vervolgd..