Op zoek naar Juan - XII
Orde en regels

“Dit informatiepaneel geeft belangrijke informatie over uw busreis, zoals de bestemming, de actuele snelheid en de naam van de chauffeur conform wettelijk voorschrift 19.543”. Zo zag hij het voor zich, in rode schuifletters op een mooi display voorin elke bus. En een duidelijke zoemer als de maximumsnelheid zou worden overschreden. Voldaan legde hij zijn nieuwe wet voor zich neer. Heel wat beter dan wet met nr. 15.435 die genoegen nam met een rood lampje in het passagiersgedeelte bij te hard rijden. En zeker beter dan die rare wet uit Argentinie die zegt dat op de buitenkant van elke bus een 0800-nummer te zien moet zijn met een busnummer om roekeloos weggedrag te melden. Hier in Chili laten ze dat de passagiers zelf doen. Snelheidsbegrenzers zijn niet nodig als iedereen elkaar aan de regels houdt!

Hij hield van dit land. Duidelijk regels dat was de basis voor alles. Hier was dan ook geen crisis, hooguit wat ruzie met Peru over de wet op de landbouwimport. Waar elders werd er zonder gemor zovaak een paspoortnummer opgegeven dat iedereen het uit hun hoofd kende? En waar zie je anders zoveel van die mooie gebod- en verbodbordjes voor dingen die wellicht vanzelfsprekend waren. Keurig met het wetnummer, de inwerkingtredingsdatum en de instantie erbij vermeld. Liefst ook nog een mooi logo van de Chileense overheid. Zelfs de controles om de paar honderdkilometer op de snelweg waren volkomen ingeburgerd. Een paar decennia dictatuur helpt. En dat het land lang en smal is natuurlijk.

Zijn land liep voorop in orde en regels filosofeerde hij terwijl hij naar buiten liep voor de warme lunch. Aan weerszijde van het statige regeringsgebouw stond een grote bronzen Puma. Binnenkort kwam hij met een website waarin al zijn wetten op een rij zouden staan. Ergens in Europa waren ze daar ook mee bezig, maar niemand had hem een geloofwaardige planning kunnen geven. Nee, voor verandering had je hem nodig. Of een kundige Generaal.

Op de terugweg kocht hij nog wat boodschappen. Met het bonnetje loopt naar de andere toonbank om te betalen en weer terug om de uitgezochte spullen op te halen. Hij houdt van deze ordentelijk winkels met goede functiescheiding. Het liefst gaat hij naar een winkel waar ook nog een aparte supervisor is die niets anders doet dan te supervisen. Het gespecificeerde bonnetje gaat uiteraard op de prikker voor de interne verwerking. Hij als klant kan genoegen nemen met zo´n klein geel doorslagrecu met alleen het handgeschreven totaalbedrag.

Ondertussen heeft in La Serena de dienstdoende arts grote problemen. Hij maakt zich grote zorgen. Hij heeft het al drie keer uitgelegd aan de begeleider van de patiente, maar die doet er toch vreselijk laconiek onder. Zou hij eigenlijk het Spaans wel echt begrijpen? Voor de zekerheid stuurt hij ook de receptionist langs om de ernst uit te leggen. Hij ijsbeert verder. Drie dagen stevige diaree na een vismaaltijd is voor hem als arts niet zorgwekkend. Het bloed is goed, de bacterie niet (meer) aangetoond en de patiente lag nu rustig aan het infuus. Maar die taxi terug? Hoe voorkom ik dat deze buitenlanders niet ten prooi vallen aan zijn landgenoten, die een rondje extra rijden of de prijs verdubbelen?

Als Eva ontwaakt uit haar roes, ziet ze hem naast haar zitten. Een nachtmerrie lijkt voorbij. Hij is het, Gerard. Hij houdt haar hand vast en brabbelt ondertussen tegen de arts. Ja hij gaat niet meer dan $ 4000 betalen aan de taxi die de receptie voor hem gaat bellen. Natuurlijk laat hij haar rustig aan doen. Wat kan hij anders zeggen? Dat hij van plan is met haar af te reizen naar Valparaiso? Een oude havenstad, een echte mannenstad. Waar honderden containers Dulce de Leche liggen te wachten op transport. Waar de weg vinden eindelijk ingewikkelder is dan tellen op een dambordpatroon. Waar tussen vervallen panden het stinkt naar urine, en in duistere kroegen gezongen wordt tot diep in de nacht. Waar ingenieurs al in de 18e eeuw steile heuvels bereisbaar maakten met kabelbanen. En waar nu nog bussen rijden die eruit zien zoals een kind een bus tekent. Trolleybussen nog wel. Op die heuvels staan vrolijk gekleurde huizen. Afgetimmerd met golfplaat en toen bootverf erover- Groen, roze, blauw, geel. Vaak met erkers, verandas en houten versiering. Daar zou hij ergens te weten komen of en wanneer de MV Cap Blanche zou aanmeren. En of die boot wel zo groot is als hij denkt....

Wordt vervolgd...