Op zoek naar Juan - XV
Piraten

Buenaventura, Colombia: de dodelijkste haven ter wereld. 100 containers staan op de kade te wachten op de komst van de Cap Blanche, om van plek te ruilen met 89 containers uit Chili en Peru. Rivaliserende drugskartels bevechten elkaar. In de stad is het regelmatig duiken voor een spervuur van zwaar kaliber salvo’s uit automatische wapens. Wie de havens controleert heeft de export in zijn macht. Terwijl de hele wereld naar Somalie kijkt, is piraterij hier slechts één van de gevaren die nieuw aangemonsterde zeebonken belagen. Passagieren is alleen toegestaan zonder papieren, sieraden, portomonee of kleding die een Europese achtergrond suggereert. Hou je mond of spreek het juiste Spaans. Geld gaat in schoenen en verplaatsing gaat met ‘bevriende’ taxi’s die de scheepsagent heeft geregeld.

Toch drinken Gerard en Eva ontspannen een Cuba Libre in Colombia, terwijl ze genieten van de genetische schoonheid die enkele eeuwen geleden hier door vroegere zeevaartnaties is gecreëerd: creoolse billen en mysterieuze ogen in een koffiekleurig gezicht. Nee, in cocaïne zijn ze niet geïnteresseerd: die onderschept de douane in Rotterdam toch maar. Zelfs het aanbod om een pakket onder tegen de boeg te lassen, laten ze aan zich voorbij gaan. Die truc is inmiddels bekend. Honden en duikers zullen het schip van boven en onder inspecteren.

Die 100 containers staan dan nog steeds op de kade van Buenaventura en de 89 zijn gelost in Panama. Het aanmeren was dit keer niet gelukt. Met volle vaart koos de Cap Blanche voor de tactische omweg. Er was al teveel tijd verloren. Drie dagen lagen ze buitengaats bij Callao. Met kleine bootjes kwamen de bewakers aan boord om met hun revolver het schip te beschermen tegen de Peruaanse piraten: zo’n dikke dekkabel levert algauw honderd dollar op en dat is al meer dan een gemiddeld jaarsalaris. Als er eindelijk plek is aan de ‘berth’ verrichten de stuwadoors levensgevaarlijke kapriolen rond de reeds geladen containers en zelfs op de bewegende.

Passagiers slaan het vanachter hun raampje met verbazing en bewondering gade. Arbodiensten zijn hier soepeler dan hun Nederlandse collega’s. Op de kade rijden machtige heftrucks die de containers met grote grijparmen oppakken of het niets is. Een scherpe draai achteruit en dan weer vol gas richting de waterrand. Plof. Twintig meter verder ploft weer een andere container neer, na een grote zwaai van één van de scheepskranen. Opleggers rijden af en aan. Vanaf de brug ziet de kapitein hoofdschuddend de twee nietige mensjes die door deze hectiek langs de schepen lopen. Als dat maar goed gaat. Wanneer hij dit geweten had, had hij ze vanochtend zelf door de haven geloodst. Toen hij met de ‘mess boy’ verse zwaardvis, oesters en andere schelpdieren ging inkopen. Toet toet, van schrik springt er één bijna in het smerige water als een oplegger de hoek om zeilt. Havens zijn inderdaad gevaarlijk!

Later op zee ziet hij niet hoe 26 gespierde zwarte torso’s via de touwladder aan boord klimmen. Dat is ook niet zo gek om 4u00 ’s morgens. Hij voer noodgedwongen op halve kracht en daar maakten ze gebruik van. Alsof ze het al jaren doen, neemt de Panamese groep de controle op het schip over. De dekbemanning van de Cap Blanche verdwijnt achter tralies, terwijl hun schip door de indringers vastgebonden wordt.

Wordt vervolgd...