Op zoek naar Juan - VII
Bussen en kussen

Retiro: 75 gates voor dubbeldekkers op een rij, verdeeld over 5 zones. Dit is het kloppend hart van de lange afstandsbussen door heel Argentinie en daarbuiten. Een enkeltje Rio de Janeiro? Geen probleem, je koopt het op Retiro. Dit is een vierentwintiguurs economie die ze in de rest van Buenos Aires zo miste. Winkels waren daar op onduidelijke momenten open, en vooral dicht. Achter grijze rolluiken zat misschien dat winkeltje verborgen met leuke tangoschoenen. En nu op Retiro voelt ze zich wederom machteloos. Alles bruist, maar wel in het Spaans. Hoe word je hier wijs uit? Het had ook voordelen toen ze nog met Gerard was, al was het maar als gebrekkige tolk en voor het dragen van de rugzak. Daar gebruikte ze nu een straatschoffie voor.

Ze wil naar het noorden, richting Salta. Bij het vallen van de avond rijdt ze over de Panamericana de stad uit. Ze had altijd gedacht dat die snelweg geheel en al aan de westkant van de Amerikaanse continenten lag, van Alaska tot Vuurland. Dat ligt hij ook, maar waarom zou Argentinie niet hebben wat Chili heeft? De film kan haar niet boeien. Ze wil slapen maar het hobbelen over de betonblokken houdt haar wakker. In duisternis ontwaart ze dat de stad heeft plaatsgemaakt voor industrie en later voor schijnbaar niets. Zou het waar zijn? Is er vrije natuur in Argentinie?

Om zes uur ´s morgens stopt de bus eventjes op een tankstation in de duisternis. Klamme warme hitte daalt als een deken op haar neer. Als het licht wordt geniet ze van het groene, vlakke land. Gras wisselt af met lage struiken en bomen. “Gaucho´s!” roept ze hardop, en realiseert zich dan dat er niemand naast haar zit om haar ontdekking mee te delen. Ze heeft in één keer genoeg van de bus en besluit in Tucuman uit te stappen, aan de rand van de Yunga´s: de moeilijk doordringbare weelderige bossen op de uitlopers van de Andes. Het is er warm, erg warm. 43° en een drukkende luchtvochtigheid. “Que Caloooooooor” is de gevleugelde uitdrukking nu.

In Tucuman vindt ze het vriendelijke, gemoedelijke broertje van Buenos Aires. Dezelfde kioskjes, ook overal bussen en taxi´s en hetzelfde dambord-stratenpatroon met dezelfde straatnamen. Plaatsen, helden uit de revolutie en de drie belangrijke verjaardagen. Meer variatie is er niet in Argentinie. 25 mei, 22 september en natuurlijk 9 juli, de dag van de onafhankelijkheidsverklaring die hier in Tucuman in 1816 werd ondertekend. Op de Plaza del Independencia hangen de verliefde paartjes verstrengeld in elkaar op de banken onder de ficussen, platanen en sinaasappelbomen. En daar...daar staat hij!

Wanneer hun blikken elkaar kruisen barst de hemel open. Een lichtflits gevolgd door een harde knal. Binnen enkele tellen is ze doorweekt van het vele water dat de hitte abrupt de stad uitjaagt. Nog geen twee uren later is het er aangenaam ´koud´: 23°, maar ze merkt het niet. Ze voelt en ze voelt dat het goed zit. Stevig houdt hij haar in zijn gebronsde armen, kust haar teder op haar voorhoofd en zwijgt...

Wordt vervolgd..