Op zoek naar Juan - XII
Containers

Of hij 898 containers met Dulce de Leche kon meenemen? De meeste in 40 voeters, dus die tellen voor twee. Naar Rotterdam? Kapitein Victor trekt nonchalant zijn schouders op. Zijn Cap Blanche kan 2731 containers aan. Dulce de Leche, wijn, kleding, fruit....Hem maakt het allemaal niet uit. Pas als het gevaarlijke lading is krijgt hij het te horen. Hij vaart met zijn crew zijn rondje over de wereldzeeen en laat de rest over aan de walorganisatie. Het komend etmaal werkt die crew met drie kranen efficient om zo´n 800 lege containers uit het schip te halen en de 898 er in. De helft gaat onderdeks. In 12 luiken van 40 voet. Ze glijden zes hoog tussen de metalen gleuven naar beneden. 10 op een rij. De dekplaten gaan er op. De rest kan nu gestapeld worden.

De wal-crew werkt hard. Haventijd is geld. Er is nog genoeg te doen. Nog 723 containers vanaf nu, 4 rugzakken en een extra tas. De eigenaar en haar man vaart namelijk mee. In de ´owners cabin´ die nog steeds speciaal voor dit doeleinde in het bestek van vrachtschepen staat opgenomen. Ookal laat de eigenaar tegenwoordig vaak verstek gaan. Dan kunnen er passagiers mee. Gepensioneerden op zoek naar hun gemiste jongensdroom, moderne junkies in de hoop af te kicken van hun emailmania en googleitis, desperado´s met vliegangst en verstrooide gekken die een boek willen schrijven. Kijk daar lopen ze. Onwennig met landbenen de ´gangway´ op en dan in het dekhuis omhoog. Waarschijnlijk hebben ze nachten niet geslapen van de nachtmerries van hangmatten in een duister vooronder. Wat zullen ze opkijken. De ´owners cabin´ is waarschijnlijk de grootste accomodatie waar ze hun reis zullen slapen. En zeker de modernste. Tot aan de dekmatroos en ´mess boy´ heeft iedereen hier een eigen douche met een stevige straal warm water. Zouden ze dat thuis ook hebben?

Gerard inspecteert de voortgang van het laden. Hij kijkt door één van de drie ramen van hun hut. Sjorren ze alle gestapelde containers wel goed vast? Gaan de gekoelde wel snel genoeg weer aan het stroom? Ze zijn bij de tweede laag. Met metalen spanstaven schroeft de crew deze containers vast. De buitenste twee hangen zelfs over het wandelpad langs de reling. Tevreden maak hij een rondedansje door hun suite en loopt dan de slaapkamer binnen. Hij was door al die opwinding vergeten dat het 3 uur ´s nachts was. Heerlijk zo´n vierentwintiguurseconomie.

Een halfuur nadat de laadklus geklaard is gaan de trossen los. Een sleepboot en dan buitengaats. Valparaiso verdwijnt uit zicht. Zeeleeuwen en een walvis varen met ze mee. 20 knopen per uur, steady langs de kust van Chili. Tegen de stroming in om het slechte weer in de Humboldstroom te omzeilen. Aan het inmense bureau start Eva haar computer op. Een luide gil volgt.”Can not find operating system” staat in grote letters op het scherm. Het is het laatste wat deze computer ooit nog zal zeggen. Wat nu?

Voorzichtig wagen de twee passagiers zich op de brug. Grote ramen kijken uit op de deinende horzion, rood licht om goed in de nacht te kijken, rijen met knoppen en hendels, grote ronde en vierkante computerschermen met informatie. Maar de paniek slaat toe. “Er is niemand!!!” gilt Eva uit. Gerard rent naar voren en wil het stuurwiel vast pakken. Iemand moet toch dit gevaarte leiden. Dan grijpt een hand hem stevig bij zijn schouder. Eén brok spieren ankert hem aan de grond. “Njet, do not touch!”. Een gedrongen man lacht hem vriendelijk toe. Slavisch? Oosters? Wie zal het zeggen. Gewoon in een bruine trui van C&A en op pantoffels. Hij stond buiten op het brugdek even een sigaretje te roken. De electronica vaart dit schip grotendeels zelf. En dan gilt het alarm. Uu, uu, uu, uu, uuuuuuuu. Snel slaat de zeeman op de knop. Door al die commotie was hij vergeten dat de tien minuten al weer om waren. Een dodemansknop waakt over de wakende wachtofficier. Is hij niet in slaap gesukkeld of overvallen door kwaadwillende passagiers? Via de walkietalkie volgt een korte uiteenzetting in wat Russisch lijkt. “You wait here. The master is coming!”.

Wordt vervolgd...