Op zoek naar Juan - VIII
Yunga´s en Dulce de Leche

De volgende dagen neemt hij haar mee door de Yunga´s naar het noorden, richting Salta. Ze reizen door groen, groen en nog eens groen, met hoge ceders behaard van de parasitaire planten. Ze ziet zelfs volop Acaciabomen en waant zich weer in Afrika. Vanuit hier kun je doorreizen via de yunga´s tot in Bolivia, maar daar hebben ze de tijd niet voor. Hij brengt haar naar San Lorenzo in de groene heuvels bij Salta. Van de hondenpoep naar de paardenstront. Daar heeft hij een pas opgeknapt tuinhuisje van de vriendelijkste B&B van Argentinie: Casa Pipi Cucu. Het is nog niet zolang in Nederlandse handen van Lex en Maxima.

“Eerst gaan we die Buenos Aires-look van je oplossen!” spreekt hij streng. Zo val je teveel op: “gelukkig ben je klein en al wat gebruind, net als de lokale bevolking”. Indiaans bloed voert de boventoon. “Die felgele laktas moet weg, en die knaloranje ook” Zelfs de zwarte verdwijnt onderin de rugtas. In Buenos Aires kun je geen andere krijgen, maar hier is het naturel leer wat de klok slaat, en lamawol. In de kapperstraat worden haar blonde lokken kort gemaakt en geverfd. Ze heeft niets bij de knipper in te brengen, niet met hém aan haar zijde. Macho´s onderelkaar. Zo gaat dat hier. Onderwijl flirt hij ongegeneerd met alle verkoopsters die ze tegenkomen met zijn magische blik. “Ik doe dat om de aandacht van jou af te leiden” legt hij uit: “we willen toch niet ontmaskerd worden?” Dus volgt ook een tatoeage op haar linkerbil. Zonder tattoo kun je net zo goed “turista” op je voorhoofd schrijven. Mais, konijn en lam staat er op het menu en uiteraard empanades. Overal zit kaas bij. Ze doen mee om niet op te vallen. Alleen in de luwte van hun tuinhuisje durven ze ´s nachts te balansen met een eenvoudige fruitsalade.

“Is er hier dan geen crisis?” vraagt ze verbaasd. Ze leest de krantenkoppen: een busongeluk met vier doden als voorpagina en het bezoek van de minister aan het lokale schooltje. Hij schatert het uit. “Crisis? Noemen ze dat in Europa Crisis?”. Beangstigend vertelt hij dat ze hier al jaren in crisis leven. Dat deze mensen hebben geleerd dat in één nacht al je spaargeld kan verdwijnen, en dat er dan geen minister opstaat om de roekeloze spaarder met terugwerkende kracht garanties te verstrekken. “Kijk om je heen....gigantische villa´s uit de tijd dat ik hier nog met dollars betaalde, toen de dollar nog een echte valuta was”. Nu staan ze te koop, wonen er buitenlanders, en de echte rijken.

Achteloos neemt hij een slok van zijn Pisco Sour: een cocktail van drank, citroen en geklopt eiwit. Zij heeft de vaste variant voor haar staan: lemon pie. Het is een verslaving geworden. Het zijn de weinigen uitjes die ze elkaar gunnen. Meestal zitten ze in hun tuinhuisje te werken achter twee laptops. Lex en Maxima zien het gelaten aan. Ze voelen het dreigende workaholic-complex waarom ze uit Nederland vertrokken. Met heerlijk ontbijtjes in het zonnetje proberen ze het tij te keren. Dan vertellen ze enthousiaste verhalen over sabbaticals, hun “roer om”-verhaal en geven tips voor tours door de prachtige omgeving´s. Ze doen alles wat in hun macht ligt. Maar, de laptops blijven trekken. Zelfs het opentrekken van een grote fles bier in de hitte van de namiddag blijkt niet voldoende om het werk het werk te laten.

“Wat zijn ze toch aan het doen?” vraagt Lex zich dagelijks af. Bezeten met het lot van zijn gasten. De geheimzinnigheid die het tweetal oproept is groot. Niet zo gek ook. Ze werken aan een groots businessplan. Marketing: daar draait het om. Het produkt is goed, maar niemand kent het, alleen die toevallige bezoeker van dit land. Dat gaan zíj veranderen. De hele wereld zal het weten en waarderen: Dulche de Leche. Een pasta van gecarameliseerde suiker. De toepassingen zijn eindeloos: op de boterham, in koekjes, door ijs, taarten, lollies, gevulde croissants. Een wereldmarkt ligt open. Verslavend en hier overal verkijgbaar. Chocopasta is zooo 2008. Ze hebben een container vol ingeslagen en over een maand gaan ze die in het grootste geheim naar Nederland laten varen. Alleen Eva ziet nog beren: “Ik weet zeker dat het al bestaat in Nederland. Bebogeen noemde we het thuis in Epe”. Hij wil het niet horen....teveel pesos in zijn ogen.

Wordt vervolgd..

Home