Op zoek naar Juan - X
Van Lomo naar Lama

Sinds hun bezoek aan Ruta 40 was het anders in het tuinhuisje. Hij werd kortaf, snel aangebrand en rusteloos. “We zitten hiermaar aan ons business plan te typen, maar ik wil actie!” schreeuwde hij regelmatig uit. De mail van de expediteur deed hem goed. 29 maart zou hun container vertrekken vanuit Valparaiso: de havenstad aan de kust bij Santiago de Chili. Hij moest en zou hoogst persoonlijk het inschepen controleren. Dus, op naar Chili!!Over de Andes!

Op de een of andere manier was er gelekt. Ze hadden lucht gekregen van hun plannen. Op de dag van hun vertrek versperden honderden demonstranten de doorgaande routes in de provincies rondom Salta. Al vroeg strandt hun reis in een lange file. “Dit lijkt Nederland wel” zucht Eva, maar schiet dan in de lach om zoveel onnozelheid: boomloze bergtoppen steken uit tegen de blauwe, wolkenloze lucht.

In twee uur zijn ze honderd meter voortgekropen. Meewarig krapt hij aan zijn haar. Hoe wisten ze dat hun nationale produkt ten prooi viel aan een Hollandse, aan een Eva notabene. Evita had het toch altijd voor hen opgenomen? Via een zanderige B-weg omzeilt hij de blokkades om zijn weg te vervolgen langs de brede rivierbedding noordwaarts. Ze zijn een nietig speelgoedautootje tussen de joekels van bergketens links en rechts. Bij Punamarca zit een andere ´scheur´ in de Andes. Hier kunnen ze linksaf, door de ´scheur´ de hoogte in. Slingerend langs de vele kleuren. Af en toe een Adobe-huisje: bakstenen van de leemachtige grond, gewapend met cactushout en stro. De motor gromt. Ze winnen snel hoogte. In de achteruitkijkspiegel ziet hij de machtige Quebrada de Huamahaca schijnbaar verworden tot een miniscuul rivierdalletje.

De eerste pas is genomen, de oostelijke corderilla ligt achter hen. Ze rijden door de zoutvlakte en kauwen op hun cocablaadjes tegen de hoogte. In hun dikke wang gaat de steentjes rond en het sap geeft ze de energie om hier te overleven. Onbegrijpelijk dat het inmiddels niet meer in Cola zit. Bijna viereneenhalve kilometer boven zeeniveau is al niet mis, maar voor hun ogen steken nog hele bergen fier de kop op.

De Argentijnse grenspost is een routineus stempelakkefietje. Hun laatste peso´s gaan op aan koekjes en drank. Ze moeten immers nog een paar uur verder, door onbewoonbaar gebied. Zelfs cactussen groeien hier niet meer. Het is een gele, groene, rode en witte steppe op eenzame hoogte. Ze kijken hun ogen uit. In de verte ontwaren ze de échte bergen: zesduizenders met ook net in de tropen én in hartje zomer: sneeuw.

Na de tweede pas volgt een snelle afdaling. Ze hebben de gang er goed inzitten. Precies op tijd arriveren ze in San Pedro de Atacama. Daar zien ze wat weinig toeristen ooit zagen. De meeste weten niet eens dat het bestaat. Menig ´local´ staat foto´s te maken vanonder het afdakje tegen de zon. Dit is uniek! Bliksemschichten verlichten de stad waar inmiddels de elektriciteit het heeft begeven: het regent pijpestelen op deze droogste plek ter wereld.

Bij kaarslicht inspecteert de Chileens douane met zaklantaarns hun grote tassen. Alles moet open. Stapels schone kleren en tangoschoenen moeten verbergen dat de smokkelwaar in zijn broekzak zit: een flesje druivenhoning. Afgesloten dat wel, en dat zal het blijven tot in Nederland. Ze willen immers niet op hun geweten hebben dat door hun toedoen vee- en plantenziektes over de Andes komen.

Ook hij pakt zijn zaklamp. Gedwee zoekt hij zijn weg door de donkere modderpaden van wat, bij daglicht en droogte, een walhalla voor backpackers zou wezen. Hij heeft hoofdpijn en heeft het koud. Een Andescrossing moet je niet licht opvatten. Achter op een Adobe-compound, naast de schaapskooi, is nog een droog plekje te vinden. Als alle tassen over zijn, vallen ze tegen elkaar in slaap. Lepeltje aan lepeltje. Pas bij het ochtendlicht zien ze waar ze zijn gestrand: in een schuur met uitzicht op vijf besneeuwde vulkanen in het zonnetje.

Wordt vervolgd..