Op zoek naar Juan - IV
Aan lager wal

“Cambio, Moneda Por Favor?” Hij is diep gezonken, bedelend op straat. De concurrentie is hier moorden: zwangere moeders met kind, vuile gezichtjes met grote schijnheilige oogjes en gesoigneerde heren op leeftijd die vasthoudend lootjes proberen te slijten. Daar staat hij dan ooit succesvol manager en reisjournalist in een crisis. Maar wat moet hij anders? Ze zwerven nu al bijna drie weken door de stad, van Milonga naar Milonga, van wijk naar wijk. Het houdt een keer op. Zijn grootste angstdroom is dat hij haar op straat zou zien instappen in een bus. Zwetend ziet hij het helemaal voor zich. Hoe Eva hem tegenhoudt bij de deur: “wat doe je nu? We kunnen een bus toch niet betalen!”. En ze zou nog gelijk hebben ook. Bussen waren in Buenos Aires een luxe die ze zich niet konden veroorloven. Daarom staat hij nu hier.

De eerste dagen kon hij zich nog wel redden. Namen ze een taxi. Deden ze net alsof geld geen rol speelde. In de winkels toonde hij demonstratief het lege muntvakje van zijn portemonnee: “ Nee ik heb echt geen kleingeld”. De caissière deed dan hetzelfde met haar kassala. Een rituele dans die de koper wint, en de kauwgom- en koekjesfabrikant. De voorraad onnodige aanschaffen is enorm. Alles alles moet wijken voor de strijd om het bestaan, om de strijd voor muntgeld! Want muntgeld opent de deuren van de bus, alleen muntgeld. $1,25 kost een ritje, nog geen 35 eurocent, maar onbetaalbaar voor hem die geen toegang heeft tot de zwarte markt van muntgeld. Waar een peso een daalder kost.

“Gracias” mompelt hij nederig tegen de toerist die minzaam wat in zijn opgehouden hoed stopt, en “shit, 2 Pesos” als hij beter kijkt, een biljet. Waarom snappen die toeristen nu niet waarom hij hier staat. Biljetten heeft hij voorlopig nog genoeg.

Jaloers ziet hij mensen in de bus stappen, hun zuurverdiende muntjes gooien in het apparaat achter de rug van de stugge buschauffeur. Daar gaan weer 8 muntjes in een hermetisch afgesloten kluis. God mag weten waar ze blijven. In de donkere krochten van de remises, vinden dubieuze zaken plaats. Daar gaan vrachtauto´s vol koper en nikkel naar de smederijen, want de metaalprijzen zijn hoog genoeg. Vind je het gek dat de centrale bank geen munten bijslaat.

Het is tergend hoe je als rijk man arm kan zijn in dit land. Twee credit cards en drie pinpassen en dan nog niet kunnen betalen. “Tarjeta suspendido” staat op de deuren geplakt onder de vignetten die in betere tijden big spenders verwelkomden. En wie nog wel credit cards accepteert verhoogt de prijs met minimaal 10%. Cash is king, want slechts mondjesmaat verkrijgbaar. Geldautomaten spugen maximaal 65 euro per keer uit, en brengen dan 2,25 in rekening. Alleen op het hoofdkantoor van Citybank had hij één keer geluk en kon hij meer opnemen. “Ik hou me aan alle monetaire regelgeving van Argentinie” had hij moeten verklaren. Sindsdien jagen de vele politieauto´s hem schrik aan, die met blauwe zwaailichten angstaanjagend geruisloos door de stad rijden. En sindsdien ziet hij overal dat bordje in winkels: werk niet mee aan de grootste diefstal ooit, vraag een (btw)-bonnetje. Hij is bang.

Hij was aan lager was. Dat was duidelijk. Hij zocht nog het geschikte moment om Eva te vertellen over hun spaargeld. Dat het op was. Dat na het Ghana-project, en zijn dubieuze beleggingen, er nog maar een klein hoopje overbleef. En dat dat voor haar was, en voor de studie van Juan.

Wordt vervolgd